Het jonge meisje dacht even na, herinnerde zich dat ze op school nog al vaak de opmerking kreeg dat ze moest leren luisteren en antwoordde: "Mijn oren, mama."
"Nee lieverd," zei de moeder lachend, "onze oren zijn niet het belangrijkste lichaamsdeel, veel mensen zijn immers maar al te vaak Oost-Indisch doof. Denk er zo nu en dan nog eens over na en op een dag zal ik je de vraag opnieuw stellen."
Enkele jaren gingen voorbij, toen op een dag, moeder en tienerdochter samen aan het winkelen waren, de langverwachte vraag opnieuw gesteld werd.
De tienermeid had er lang over kunnen nadenken dus antwoordde ze zonder aarzelen: "Mama, het zien is voor iedereen erg belangrijk, dus onze ogen zijn de belangrijkste lichaamsdelen."
Moeder keek haar dochter in de weerspiegeling van een winkelraam aan en zei: "Het doet me plezier dat je er over hebt nagedacht, maar ook dit antwoord is niet juist, want zelfs al lijken mensen te kijken, toch zien ze niet echt iets en zijn ze veeleer blind."
Dochterlief was even uit haar lood geslagen maar nam zich toch voor om te blijven zoeken naar het meest belangrijke lichaamsdeel van de mens. Wederom gingen de jaren voorbij en telkens wanneer de moeder, totaal onverwacht, de vraag opnieuw opwierp, antwoordde het opgroeiende meisje volgens haar inzicht van dat moment. Maar steeds was het antwoord niet het juiste geweest.
Op een dag belde haar moeder met het droevige nieuws dat papa overleden was. Iedereen kwam in allerijl samen, iedereen was verdrietig, iedereen huilde. Elkaar ondersteunend gingen moeder en dochter afscheid nemen van papa's opgebaarde lichaam. En toen ze, naast elkaar, in de met kaarsen verlichte kamer stonden vroeg haar moeder zacht: "Weet jij nu eigenlijk al wat het belangrijkste lichaamsdeel is?"
De dochter was geschokt, dit was nu toch niet het moment om dat vragenspelletje te spelen!?
Moeder zag de verwarring en zelfs boosheid op haar dochters gezicht en sprak gedempt: "Lieverd, deze vraag is erg belangrijk, zeker nu. Het antwoord kennen is laten zien dat je echt geleefd hebt in je leven. Van elk lichaamsdeel dat je me in het verleden hebt genoemd, heb ik gezegd dat het niet het meest belangrijke was en ik heb je steeds voorbeelden gegeven van waarom niet. Maar vandaag is de dag waarop je deze belangrijke les dient te leren."
Ze keek haar dochter aan zoals alleen een moeder dat kan. Ze zag hoe ze zocht en zocht maar haar zelfs nu, op dit moment, het antwoord schuldig moest blijven.
"Mijn lieve, lieve dochter,” sprak ze terwijl ze haar in de armen sloot, “het belangrijkste lichaamsdeel is je schouder. Iedereen heeft ooit en ergens in het leven behoefte aan een schouder om op te huilen. Ik hoop en wens dat je altijd iemands schouder mag vinden wanneer je het nodig hebt."