De ene wolf was wit en de andere zwart.
In een grote schuur kwamen honderden mensen samen om de twee wolven met elkaar te zien vechten. Er werd gewed en door iedereen veel geld ingezet.
Nu eens won de witte wolf, dan weer de zwarte.
In tegenstelling tot de meeste mensen, die veel geld verloren, leek de Eskimojager steeds te weten welke wolf er elke zaterdag zou winnen.
Een man stond er met verbazing naar te kijken en vroeg zich af waarom de Eskimojager het steeds bij het rechte eind had.
Die avond keerde de man teleurgesteld en chagrijnig terug naar huis en plofte humeurig in de zetel, want ook vandaag had hij weer veel geld verloren.
Zijn zoontje van zeven kroop bij hem op schoot.
“Papa?”
“Ja jongen?”
“Hoe komt het dat je soms zo boos en slechtgezind bent en op andere dagen net heel vrolijk en lief?”
De man aarzelde, dacht even na en zei: “Dat komt omdat er binnen in mij twee wolven met elkaar aan het vechten zijn. De ene is boos en verbitterd. De andere is opgewekt en blij.”
“Welke van de twee zal er winnen, papa?”
Opnieuw dacht de man even na en plots begon het hem te dagen. Met een vreemde twinkeling in zijn ogen antwoordde hij: “De Wolf die ik het meest te eten geef.”
(Bewerking van een oud Indiaans verhaal)