Daar aangekomen stelde de zoeker zijn prangende vraag en kreeg als respons: "Ga naar het kruispunt van het dorp en je zal er vinden wat je zoekt."
Vervuld van tintelende hoop en zinderende verwachting rende de man vervolgens naar het kruispunt maar vond er slechts drie hoogst oninteressante winkels. De ene winkel verkocht stukken metaal, de andere hout en de derde winkel bood iets als dun ijzerdraad te koop aan. Niets of niemand leek ook maar iets te maken te hebben met zijn zoektocht naar geluk.
Diep teleurgesteld, slenterde de zoeker terug naar de put om er een uitvoerige verklaring te eisen. Maar het enige antwoord dat hij kreeg was: "Later zul je het allemaal begrijpen." Toen de man daarop luidkeels en buiten zinnen protesteerde, kreeg hij enkel nog zijn eigen echo's te horen.
Verontwaardigd, vernederd en voor schut gezet trok de man opnieuw de wereld in, op zoek naar de waarheid van geluk.
Naarmate de jaren verstreken, vervaagde de eens zo pijnlijke herinnering, totdat op een avond, toen hij in het maanlicht wandelde, de zielroerende muzikale tonen van een mandoline zijn aandacht trok. Het was prachtig om te horen en het instrument werd, zo leek hem, vanuit het hart en met innerlijke inspiratie bespeeld.
Diep getroffen, zocht de zoeker naar de speler. Hij keek naar hoe diens vingers gracieus en intuïtief over de snaren dansten en werd zich opeens heel erg bewust van de mandoline zelf.
Plots slaakte hij een kreet van vreugdevolle herkenning: was de mandoline immers niet gemaakt van stukken metaal, hout en snaren, kortom, samengesteld uit de materialen die hij ooit eerder in drie schijnbaar oninteressante winkels had gezien?
Eindelijk begreep hij de boodschap van de wensput: alles wat we nodig hebben werd ons reeds eerder aangeboden, het is aan ons om er iets van te maken en het op de juiste manieren te gebruiken. Niets is écht zinvol zolang we de afzonderlijke delen ervan waarnemen. Maar zodra de afgescheiden fragmenten samenkomen en een geheel gaan vormen ontstaat er iets heel bijzonders, dan ontstaat het leven waarvoor we geboren zijn...