Allerlei sinistere werktuigen lagen op een lange tafel uitgestald: pijlen van haat, gifvaten vol jaloezie, bittere zoetigheden van wraak, vlammende toortsen van boosheid, kille torens van verraad en nog meer van dat demonisch speelgoed.
Naast al deze kwaadaardige instrumenten, lag ook een, tot op de draad versleten, armoedig en lieflijk zacht deken. Het zag er vrij onschuldig uit en toch was het veel hoger, om niet te zeggen onbetaalbaar hoger, geprijsd dan alle andere spullen in de diabolische bazaar.
Iemand vroeg de duivel naar de naam van een dergelijk slecht en armtierig ogend werktuig.
"Dat is het deken van Ontmoediging," antwoordde de duivel.
"En waarom is de prijs voor zo’n niet-kwaadaardig klinkend instrument zo exuberant hoog ?" vroeg de bieder.
"Omdat," sprak de duivel, "dit speeldeken voor mij veel nuttiger is dan al het andere. Waar alle andere middelen soms falen, biedt het Deken van Ontmoediging mij gegarandeerd succes. Wanneer ik het om de schouders van de mensen sla, kan ik met hen doen en laten wat ik wil. Het deken is dermate versleten omdat ik het bijna voortdurend en overal gebruik. Het is bij uitstek het meest uitgelezen instrument om mijn lugubere doelstellingen te bereiken én te overtreffen!"
Zelfs onuitgepakt bewees het deken wederom zijn onbetaalbare waarde. Ontmoedigd en neerslachtig door het besef dat niemand onder hen zo'n astronomisch bedrag zou kunnen neertellen, dropen velen onder de gedaagden met laaghangende schouders af of namen genoegen met schijnbaar inferieure en minder ondeugdelijke koopjes.
En de duivel? Die bouwde, als appeltje voor de pensioneringsdorst, textielfabrieken in lage-loonkost- landen en verkocht op steeds groter wordende schaal zijn waren aan woekerprijzen. Succes verzekerd!