Maar na vele eeuwen van stormen en orkanen, had een noodlottige aardbeving het eiland, samen met de tempel en de lieflijke klokken, naar de bodem van de oceaan doen zinken. Sindsdien verhaalt een oude legende dat men de klokken nog steeds onophoudelijk kan horen luiden. Ze zijn hoorbaar voor iedereen die de tijd neemt om ernaar te luisteren.
Geïnspireerd door de legende, reisde een jongeman duizenden kilometers over land en over zee naar daar waar de tempel ooit eens had gestaan, vastbesloten om, al was het maar één keer in zijn leven, de klokken te horen klingelen.
Dagenlang zat hij aan de waterkant ingespannen te luisteren. Maar wat hij hoorde was slechts het ruisen van de zee. Hij zette alles in het werk om de achtergrondruis te blokkeren, maar het mocht niet baten, het golvende geraas leek alles te overstemmen.
Wekenlang deed hij verwoede pogingen en bleef hij in zijn opzet volharden. Maar steeds weer keerde hij ontmoedigd naar zijn hotelkamer in het vissersdorp terug. Zijn hart zonk meer en meer in zijn schoenen, zoveel inspanningen zonder enig resultaat.
Na een zoveelste dag zonder weerklank, besloot hij er de brui aan te geven. Misschien was hij niet voorbestemd om de klokken te horen klingelen en galmen? Of misschien was de legende niet eens waar? Ach, wat maakte het ook uit?
Op de laatste dag van zijn verblijf ging hij nog een allerlaatste keer naar de oever om er afscheid te nemen van de zee, de lucht, de wind en de wuivende palmbomen. Hij lag uitgestrekt op het zand en luisterde voor het eerst pas echt ontspannen naar het rollende ruisen van de zee.
Hij ging er meteen helemaal in op en was nauwelijks nog bewust van zichzelf, de geluiden gingen in elkaar over en produceerden een bodemloze stilte.
En daar in de diepte van die stilte, hoorde hij het! Het gerinkel van een kleine bel, gevolgd door het geklingel van een klok, en nog een en nog een... totdat al de duizend tempelklokken met elkaar harmonieerden en zijn hart werd meegezogen in aangezwengelde gevoelens van verwondering en vreugde!
'Soms worden dromen werkelijkheid als je de werkelijkheid durft te dromen', weergalmde het binnenin hem.
En sinds die dag kan hij, waar ook ter wereld hij zich bevindt, ter land, ter zee of in de lucht, telkens wanneer hij nood heeft aan een diepgaand gevoel van stil vertrouwen, de tempelklokken in de diepte van zijn eigen hart opnieuw horen klingelen en klinken...