kettingen, geen kooien, enkel een dun stuk touw.
Het leek de dame volkomen duidelijk dat de olifanten op die manier, op elk moment konden uitbreken en wegrennen, maar om een of andere bizarre reden gebeurde dat nooit.
‘Hoe komt het dat de olifanten hier zo gedwee blijven staan en geen poging doen om ervandoor te muizen?’ vroeg ze nieuwsgiering aan een van de geleiders.
‘Dat komt,’ antwoordde de man, ‘omdat we hen, toen ze nog klein en jong waren, dat dunne touw hebben omgedaan. Hoewel ze nu groter en veel sterker zijn, geloven ze nog steeds dat het touw hen, net als weleer, in bedwang houdt.’
‘Waar een olifantengeheugen al niet goed voor is,’ lachte de dame en ze ging er met een onbezorgde vrijheid en blijheid gezwind vandoor.