Net zoals het alle andere hinderende obstakels en barrières onderweg overwonnen had, probeerde de beek ook deze hindernis te nemen, maar het ondervond al snel dat eens in het zand, haar water meteen verdween.
Het beekje was er echter rotsvast van overtuigd dat het haar lotsbestemming was om deze woestijn over te steken. Hoe zij ook probeerde en poogde, het wilde haar maar niet lukken. Plots, als vanuit het niets, sprak de raspende fluisterstem van de woestijn tot haar en zei: "Net zoals de wind, kan ook het water de woestijn omzeilen."
Maar het beekje was het er niet mee eens en sputterde tegen: "Ik loop steeds tegen uw zanderige randen aan en hoe sneller ik door u heen wil gaan, hoe sneller ik in u verdwijn. Daarbij, ik kan niet vliegen zoals de wind, dus hoe zou ik dan ooit over u heen kunnen komen?"
"Door op je eigengereide manier te blijven denderen, zal je inderdaad niet slagen. Je zou ofwel verdwijnen, of een modderpoel worden. Maar je zou bijvoorbeeld ook aan de wind kunnen vragen om jou over mij heen naar je bestemming te dragen."
"Maar hoe kan zoiets gebeuren?"
"Door jezelf toe te staan om door de wind te worden opgenomen."
Dit idee leek dwaas en onaanvaardbaar voor het beekje. Immers, ze was nog nooit eerder door iets of iemand opgenomen. Het beekje wilde haar eigenheid toch niet verliezen zeker! Trouwens, als zij zich zou verliezen in de wind, hoe kon zij dan zeker zijn dat deze haar over de woestijn zou dragen, laat staan dat ze nadien terug een stromende beek zou worden?
"De wind," zei het zand, "gaat als volgt te werk: het neemt jouw water op, draagt het over de woestijn en laat je opnieuw, als regen naar beneden vallen, op die manier kun je weer stromen als voorheen."
"Hoe kan ik weten of dit werkelijk waar is?"
"Het is wat het is en als je het niet gelooft dan kun je niets anders zijn dan een zompig, drassig, donker moeras, maar zelfs dat kan vele, vele jaren duren en het is zeker niet hetzelfde als een helder klaterende beek."
"Maar kan ik niet gewoon hetzelfde beekje blijven dat ik nu ben?"
"In beide gevallen kun je niet blijven zoals je nu bent," fluisterde het zand schurend. "Enkel datgene wat in jou werkelijk belangrijk is, kan worden gedragen en opnieuw als stromend water worden. Maar tot op de dag van vandaag weet je blijkbaar nog altijd niet welk deel van jou een werkelijke, essentiële en betekenisvolle waarde heeft..."
(Muyoha's vertaling van: Idries Shah, The Tale of the Sands)