Aanvankelijk keek iedereen een beetje verbouwereerd naar de oude gek, maar zoals dat nu eenmaal gaat op begrafenisfeestjes, begon de stemming er al behoorlijk in te komen en het duurde niet lang of iedereen begon te gieren van het lachen.
Nadat iedereen uitgelachen was, vertelde de dorpsidioot dezelfde mop opnieuw. Weer werd er gelachen maar duidelijk minder dan daarvoor.
Ook nu wachtte hij tot iedereen uitgelachen was en vertelde dezelfde grap nog een keer en daarna nog eens... tot er niemand, werkelijk niemand meer lachte en iedereen vond dat het eigenlijk wel genoeg geweest was zo.
De dorpsgek had het begrepen, hij stond recht en op weg naar de uitgang keek hij iedereen heel indringend aan en zei: “Idioten! Als jullie niet eens kunnen blijven lachen om dezelfde mop, waarom blijven jullie dan toch altijd maar weer om hetzelfde janken?”