Alsof er niets gebeurd was, scheen de zon de volgende ochtend gelukkig weer stralend door de ramen en kietelde iedereen blijgezind wakker. Een klein meisje sprong vrolijk uit bed, trok een zomers jurkje aan en rende, met de boterham nog in de hand, naar het strand.
Ze hield van de zon op haar gezicht en van het warme zand onder haar blote voeten.
Toen ze bovenop de top van een duin naar het strand keek, ontdekte ze dat miljoenen zeesterren verwoede pogingen deden, om vanuit het mulle zand, terug in het water te geraken. Het meisje zag meteen de ernst van de situatie in, keek op naar de hete zon, naar de worstelende zeesterren en vervolgens naar de blauwe zee: als niemand hen zou helpen, zouden ze uitdrogen en sterven!
"Hoe durf je hen achter te laten!" schold ze naar het zich terugtrekkende tij.
Het meisje liet zich van de duin naar beneden glijden, holde naar de kustlijn en begon de zeesterren één voor één in het zilte water van de zee te werpen.
Ze was zo druk in de weer dat ze de mensen, die zich rondom haar verzamelden, niet eens opmerkte. Een hele menigte stond te kijken naar hoe het kleine meisje zeester na zeester in zee wierp.
Sommige mensen begonnen naar haar te wijzen en smalend te giechelen. "Dat meisje is gek," zei er een. "Ik weet het," zei een ander, "weet ze dan niet dat er elke zomer duizenden zeesterren aanspoelen en sterven? Het is een fenomeen dat zich steeds weer herhaalt en daar valt niets aan te doen." "Er zijn zo veel zeesterren, dat ze onmogelijk het verschil kan maken," zei een derde.
En de mensen begonnen nog harder te lachen om haar dwaasheid.
Een oude strandjutter die het tafereel vanop een afstand had gadegeslagen, stapte langzaam naar het meisje toe. Nadat ze nog een zeester glimlachend in zee geworpen had en zich alweer vooroverboog om een volgende op te nemen, sprak de strandjutter haar zacht aan:
"Kleine meid," zei hij, "zie je niet dat er honderdduizenden zeesterren aangespoeld zijn, het zijn er zoveel dat je op deze manier geen enkel verschil kunt maken. Waarom geef je het niet gewoon op en ga je met de andere kinderen geen zandkastelen bouwen?"
De lach rond haar lippen verdween meteen van haar gezicht. Ze keek op naar de oude man en zag toen ook voor het eerst de menigte die zich rond haar verzameld had. Ze realiseerde zich plotseling dat ze haar allemaal hadden uitgelachen. Maar in afwachting van haar antwoord op de vraag van de oudere man waren ze nu muisstil.
Ze had het warm, ze was moe en voelde haar tranen branden. "Misschien heeft hij wel gelijk, misschien hebben ze allemaal wel gelijk en is het zinloos wat ik hier aan het doen ben?" vroeg ze zich nu af. Haar armen vielen slap langs haar lichaam en ze liet de zeester die ze in haar hand hield, terug in het hete zand vallen.
"Toe maar, ga maar lekker spelen. Je had onmogelijk een verschil kunnen maken," sprak de oude strandjutter tegen het meisje. Ze begon weg te lopen. En de mensen lachten en schudden meewarig hun hoofden.
Opeens stopte het kleine meisje met rennen en draaide zich om. Ze liep terug naar de zeester die ze daarnet had laten vallen. Ze bukte zich, pikte hem op en zwierde hem zo hard als ze kon met een grote boog het verfrissende water in.
De mensen stonden erbij en keken ernaar.
Nu keerde het meisje zich terug naar de oude man en met een kinderlijk ontwapende glimlach riep ze hem vrolijk toe: "Nou, voor die daar heb ik wel het verschil gemaakt!" Verwoed raapte ze de ene na de andere zeester op en wierp hen in het water met de woorden: "Voor jou maak ik een verschil, en ook voor jou, voor jou en voor jou en voor jou daar ook...!"
De oude strandjutter keek haar, samen met de menigte, nu verbaasd en innerlijk bewogen aan, ging langzaam door de knieën, nam een zeester beet en gooide deze voorzichtig in de zee. Al snel volgde iedereen op het strand het voorbeeld van de kleine meid en de oude strandjutter en plonsten de zeesterren als op het ritme van een vurige symfonie het wassende water in.
En zo komt het dat in een vissersdorp hier ver vandaan, zeesterren en mensen, onder het toeziend oog van de warm stralende zon, voor elkaar een levensbelangrijk verschil leerden maken.
(Muyoha’s vertaalde bewerking van: The Star Thrower van Loren C. Eiseley)